Afscheidsdienst Kees Tuip

Afscheidsdienst Kees Tuip                                                                                     25 augustus 2018

Dat Kees 5 jaar geleden directeur werd van de Jozefschool, was geen toeval. Als jongetje was hij zelf leerling op de Jozefschool. Tijdens zijn PABO studie liep hij stage bij ons en daarna, 15 jaar geleden werd hij meester van groep 7 en daarna van groep 8.  De Jozefschool dat was zijn school. Daar wilde hij ook wel hoofdmeester van worden. Na een tijdje te hebben meegelopen met Meindert nam hij 5 jaar geleden het stokje over. Het directeurschap bracht hem natuurlijk ook in een nieuwe positie die soms nog een beetje moest wennen. Tegen mij zei hij daarover: ‘Hé Jan, nou moet ik wel tegen jullie zeggen als er iets niet goed gaat hè… en ik moet ook functioneringsgesprekken gaan houden. Dat snap je toch wel?’ Nou Kees, dat begrepen wij heel goed. En vanaf de eerste dag van je directeurschap voelde het goed. 

Toch hadden Kees en wij deze nieuwe start heel anders voorgesteld. Al tijdens het afscheidsfeestje van Meindert was bij hem bekend dat het voormalige bestuur de Jozefschool wilde sluiten. Zijn eerste taak als directeur  was het personeel meedelen dat de school zou worden gesloten. Een lekker klusje. Bekomen van de eerste schrik, bekroop ons echter steeds meer het gevoel dat dit besluit niet terecht was. Wat heb jij gevochten Kees voor het voortbestaan van jouw Jozefschool! Je eigen positie cijferde je daarbij helemaal weg. Immers als directeur maak je deel uit van het bestuur en daar dien je naar te handelen. Maar jij koos voor de school en dat werd je niet door iedereen in dank afgenomen. De advocaat Dick Berkhout, ingeschakeld door de MR van de Jozefschool, verwoordde het als volgt: ‘Ik kan mij hem nog goed herinneren als een schooldirecteur die het lef had om duidelijk voor de belangen van zijn school op te komen.’ 

Intussen gaf Kees natuurlijk gewoon invulling aan het directeurschap. De dagelijkse beslommeringen gingen gewoon door. Altijd als eerste op school om kwart over 7.  Vond hij lekker zo’n stil, leeg gebouw. Computer opstarten, mailtjes lezen, vaatwasser leegruimen, koffie zetten. En wij waren blij met hem. Hij gaf ons vertrouwen in ons kunnen: ‘Jullie zijn professionals! riep hij dan met een knipoog, hij steunde en stimuleerde ons om iets aan te pakken dat niet helemaal lekker liep. Gaf je daarin de vrijheid. En altijd daarna vragen hoe het was gegaan. Adviezen gevend en altijd een luisterend oor.
  
Allerlei commissies werden opgericht: Een kerst- en sinterklaascommissie, een pleincommissie. Mensen verantwoordelijkheid geven waardoor ze meer betrokken raken en alles tegelijkertijd goed geregeld wordt. Kees had ook het talent om een probleem van een andere kant te bekijken en mensen met een paar woorden een andere inzicht te doen geven. ‘Tja… nu je het zegt, zo kan het ook’ ,dachten wij dan. 

En ambitieus: de voldoende die we van de inspectie kregen zou toch eigenlijk een goed moeten zijn. Nu niet, dan toch zeker de volgende keer. Samen gingen we ervoor, wij waren zijn clubje dat hij koesterde. Dat bleek vaak uit kleine dingen: Altijd even gedag zeggen als hij naar huis ging, vaak gepaard met de opmerking: ‘Maak je het niet te laat?’ of ‘Denk je wel aan je gezondheid?’

Ten  grondslag aan alles was er altijd humor, sfeer en gezelligheid.  Een gesprek voeren met Kees gebeurde niet vaak zonder een paar grappige opmerkingen van zijn kant. Hij relativeerde daarmee de problemen, het gaf lucht  en  zorgde voor een prettige sfeer terwijl
hij wel degelijk inhoudelijk naar oplossingen zocht. Het zitje in de gang van school, een traditie ooit door Meindert gestart, vond Kees heel belangrijk. Zichtbaar voor ouders en kinderen dus makkelijk aanspreekbaar, maar vooral elkaar even spreken voor half 9.  En lachen… zie het even voor je: Kees ‘s morgens vroeg tussen twee vrouwelijke collega’s in, op de bank in de gang: ‘Hoe voelt het nou dames om naast zo’n goddelijk lijf te mogen zitten?’ Die momenten, dat lachen, de reactie die hij kreeg, daar kon hij zo van genieten en waren zo belangrijk voor hem. Niet zelden ben ik met tranen in mijn ogen van het lachen aan de dag begonnen. En genieten deed Kees. 

Tijdens de prachtige zonnige sportdag van een paar weken geleden appte  hij een foto van het veld waarop de kinderen bezig waren. Het onderschrift luidt: ‘Wat hebben we toch een topbaan.’

En aandacht voor mooie dingen: zelf altijd gestoken in perfecte kleren, mooie shirts, goeie broeken en schoenen, een lekker luchtje. Tegelijkertijd een scherp oog voor collega’s die iets nieuws aan hadden, daar werd altijd iets van gezegd: ‘Hé, nieuwe broek, mooi, ga eens staan, draai je eens om’ Dat je jezelf daar nogal ongemakkelijk bij voelde, maakt het natuurlijk alleen maar leuker. Maar ook zijn ijdelheid was doorspekt van humor en zelfspot. Als hij vertelde dat hij zijn haar alvast had laten knippen omdat hij over een week een feestje had en zijn kapsel een week na de knipbeurt op zijn mooist zat. Of toen het grote jaarrooster in zijn kamertje van de muur was en ik vroeg wat er nou aan die kale muur kwam, antwoordde hij : ‘Allemaal spiegels’ 

Ja, het lichaam moest er goed uitzien. Van jongs af al heel sportief. Moeder Maart heeft hem als jongetje en als puber maar weinig thuis gezien. Altijd voetballen, op de achterstraat, op pleintjes of in het park. Op de Jozefschool wilde hij dit jaar het bewegingsonderwijs verbeteren. Hij zag volop kansen om dit aan te pakken. Dinsdag zou het op de agenda staan…

Terugdenkend aan de afgelopen 5 jaar met Kees, zie ik ook heel veel verbouwingen voor me. Toen de strijd om het voortbestaan van de school gestreden was, was de volgende stap de aanpak van het gebouw. Er moest heel veel gebeuren: vloeren, plafonds, muren, kachels, kabels, nieuw meubilair, het plein niet te vergeten en nog veel meer. Alles moest geregeld worden en Kees was daarbij de belangrijkste man. Alles ging via Kees. Hij was de spil om wie het allemaal draaide. En hij had daardoor ook de meeste zorgen of het allemaal goed ging.  Zijn rol was onmisbaar. En verbouwingen geven rommel. Zoveel opruim- en sjouwwerk hebben we met zijn allen gedaan. Met Kees voorop. De keer dat ik met lege handen liep zei hij: ‘Jij hebt zeker niet bij Schimmeltje gewerkt?’ Als wij zijn clubje waren dan was de school zijn clubhuis. En wát voor een clubhuis heb jij neergezet Kees. 

En nu ben je er niet meer. Iedereen die dood gaat laat een gat achter, maar het gat dat jij achter laat is wel héél groot Kees. Wat zal iedereen je missen: je high fives en boksen met de allerkleinsten , je wijze raad over van alles en nog wat, de gezellig praatjes, het schoolkamp, je zelfgebakken appeltaart, de steun die je gaf aan iedereen, je relativerend vermogen, je charme, je energie, En natuurlijk je humor en adremheid. 

Ons fietsritje op vrijdag naar huis tijdens de lunchpauze, vaak even bij je moeder langs om wat slippies of een lekkerbekje op te halen. Onderweg praten over school. En dat we toen die vrouw van de bibliotheek tegenkwamen met een heksenbezem in haar hand, en jij riep: ‘Wil ie niet starten?!’ Op facebook werd je een ‘mensenmens’ genoemd. Vond ik zo mooi, want dat was je.

Tenslotte: Kees toonde soms ook zijn onzekere kant. Na een vergadering ging hij dan nog even langs bij één van ons. Hij vroeg dan: ‘Doe ik het wel goed?’ ‘Vind je dat ik het goed  doe?’ ‘Anders zou je het toch wel zeggen hè?’  Nou Lieve Kees: namens het hele team, door jou ook wel eens liefkozend ‘het voetvolk’ genoemd, wil ik je zeggen dat je het zó goed hebt gedaan. Om jouw woorden te gebruiken: ‘Huizenhoge dank.’
 
Jan Stuijt

Afscheid juf Joke

Na 43 jaar werkzaam in het onderwijs, nam juf Joke op 6 oktober afscheid. Het was een geweldige middag met veel zang en dans, allemaal in het teken van juf Joke. Zij mag nu van haar welverdiende pens...

lees verder
bekijk foto's

Watersportdag

Op maandag 17 juli is onze jaarlijkse spellenfestijn in de Waterdam gehouden. Hierbij de foto's. Ze zijn niet allemaal even scherp, maar dat komt omdat onze kinderen onder water zwemmende voorbij ...

lees verder